۷ مطلب با موضوع «مدعیان دورغین» ثبت شده است
سه گروه مدّعی مهدویّت – گروه اول
ا زتاریخ این واقعیت دریافت می گردد که برخی از کسانی که مهدویّت بدانان نسبت داده شده است, نه از سوی خود آنان سرچشمه گرفته و نه خود بدان ادّعا راضی بودند, بلکه یاران و پیروان آنان چنین عنوانی را به آنها داده و این اندیشه را در آ« روزگاران در میان گروه هایی و در مراکز گسترش دادند. البته بجا بود که خود آنان چنین ادّعا های درغین و نسبتهای نادرست را بشدّت نفی کنند. اما روشن نیست که چرا خود آنان در برابر این عنوان ساختگی , فریاد اعتراض بلند نکردند و پیروان آنان کوشیدند تا برخی علائم و نشانه های حضرت مهدی علیه السلام را که انبود روایات آمده است به این چهره ها تطبیق و تفسیر نمایند.
برای نمونه از این گروه می توان بدین چهره ها اشاره کرد:
1.محمد حنفیّه
درروایاتی که از پیامبر گرامی صلیّ الله علیه و آله وسلّم در مورد امام عصر علیه السلام رسیده است از جمله این روایت است که می فرماید:«ان المهدی اسمه اسمی..»
یعنی :مهدی نجات بهش ,همنام من است.
یاران و پیروان «مختار با چنگ انداختن به این روایت پیامبر ,«محمد حنفیه» را مهدی نجات بخش عنوان دادند و روایت را بدو منطبق ساختند.
با اینکه پیامبر صلّی الله علیه وآله وسلّم دردهها روایت , نشانه های دیگری را برای آن حضرت برشمرده است که جز خود آن گرامی , همه فاقد آن نشانه ها و علائمند.
به قول شاعر عرب باید به آنان گفت:
قل للذی یدّعی فی العلم فلسفه خفظت شیئاً و غ ابت عنک أشیاء
به آن عنصر گزافه گو که در قلمرو دانش, ادعای ژرف نگری می کند و می پندارد همه چیز را می فهمد, بگو ! تو چیزی را حفظ کرده ای امّا چیزهایی از نظرت غایب شده است و آنها را نمی دانی.
2. زید,فرزند امام سجّاد
در روایت دیگری ازپیامبر صلّی الله علیه و آله وسلّم آمده است که:
«ان المهدی من ولید الحسین و انّه بخرج با لسیف و انّه ابن سبیّه>»
یعنی:مهدی علیه السلام از فرزندان حسین علیه السلام است و او با شمشیر بپا می خیزد و مادرش بهترین کنیزان خواهد بود.
هنگامی که «زید» فرزند امام سجّاد بر ضد دستگاه پلید امویان قیام کرد, پیروان او ادّعا کردند که همان مهدی نجات بخش است , چرا که اوّلا از نسل حسین علیه السلام علیه السلام است و ثانیاً شهادمتمندانه قیام کرده و ثالثاً از سوی مادر, فرزند اسیر است.
امّا آنان از یاد بردند که پیامبر گرامی صلّی الله علیه و آله وسلّم در انبوه روایات در نوید از مهدی علیه السلام و ترسیم نشانه های او از جمله می فرمود:«الائمه بعدی اثنا عشری , تسعه من صلب الحسین , تاسعهم قائمهم.»
یعنی :امامان پس از من دوازده نفرند, نه نفر آنان از نسل فرزندم حسین خواهند بود و نهمین آنان قائم آل محمد است.
و جناب زید , نهمین امام از نسل پاک حسین علیه السلام نبود تا مهدی نجات بخش باشد.
اما پیروان انقلاب زید , بخاطر جلب توجهّ توده ها و تسخیر عواطف و احساسات مذهبی و به انگیزه های نفسانی خویش , به این ادّعای دروغین دست یازیدند.
و هنگامی که زید به شهادت رسید و به دار آویخته شد یکی از شعرای اموی تبار ضمن اشعاری , آنان و ادّعایشان را به باد تمسخر گرفت که:
صلنبا لکم زیداً علی جذع نخله ولم نر مهدیّا علی الجذع یصلب
یعنی : ما قهرمان شما زید را بر شاخه نخل به دار آویختیم و هرگز ندیده بودیم که مهدی نجات بخش خود به چوبه دار آویخته شود.
و بدینوسیله این عنصر کینه توز و بد زبان با نا سزا گویی و شماتت به زید شهید, به اصل اندیشه و عقیدۀ به مهدی علیه السام که ریشۀ قرآن و روایی دارد, اهانت روا داشت و اصل مهدویّت را به باد تمسخر گرفت.
و سرانجام مذهب«زیدّیه » بوجود آمد و از آن روزگار تاکنون به حیات خویش ادامه داد که پیروان آن بیشتر در «یمن» هستند و متأسفانه از مذهب شیعه و راه و رسم اهل بیت علیه السلام جدا شده و در فقه و اصول و فروع از مذاهب دیگری پیروی می کنند.
زیدیها , متاسفانه در برابر امامان معصوم علیه السلام مواضع ناستوده و ناپسندی دارند که بسیار شایسته است به اصل و نسب و اصالت و نسب و اصالت خویش بازگردند و در مذهبشان به راه و رسم و مذهب خاندان پاک پیامبر صلّی الله علیه و آله وسلّم تمسک بجویند , به راه و رسم آسمانی و افتخار آفرین کسانی که خدا و پیامبرش به همگان , فرمان پیروی از آنان را داده اند؛به همان مذهبی که در آغاز راه برآن بودند , به مذهب شیعه و امامام معصوم علیه السلام.
3. محمد بن عبد الله محض
پس از گذشت سالها از انقلاب زید, فرزند امام سجاد علیه السلام , محمّد , فرزند عبد الله که به «محمد بن عبد الله محض» معروف گردید, دیده به جهان گشود. او از نواده های حضرت مجتبی علیه السلام بود به همین جهت فرصت طلبان و عناصر زور پرست با استفاده از فرصت , او را مهدی نجات بخش لقب دادند ویک روایت ساختگی را که می گوید:«المهدی ... اسم ابه اسم ابی...»
یعنی :مهدی از فرزندان من است, نام او نام من و نام پدرش نام پدر من است....
آری! آنان این روایت ساختگی را بر او تطبیق کردند, با اینکه می دیدند این روایت با صدها روایت مسلّم و قطعی مخالف است که حضرت مهدی علیه السلام را , فرزند حضرت عسگری و دوازهمین جانشین پیامبر صلّی الله علیه و آله وسلّم و نهمین امام از نسل حسین علیه السلام معرّفی می کند.
امّا فرصت طلبان با وانهادن همۀ روایات پیابر صلّی الله علیه و آله وسلّم به این روایت ساختگی چنگ انداختند و آن را به «محمّد بن عبد الله محض» تطبیق دادند و آنگاه او را « نفس زکیّه» نامیدند و برخی از مردم نیز با او دست بیعت فشردند.
خنده دار اینکه پدر او نیز با پسرش به عنوان بیعت با مهدی نجات بخش دست بعیت داد و نیز از کسانی که با او دست بیعت فشرد « منصور دوانیقی» بود که پس از تشکیل حکومت عباسی , بیعت خویش را نقض کرد و پایه های مهدویّت محمد بن عبدالله فرو ریخت.
منبع:کتاب امام مهدی علیه السلام از ولادت تا ظهور نوشته آیت الله فقید سید محمد کاظم قزوینی ص566-570
اینان کسانی بودند که به انگیزه های فریبکارانه و جاه طلبانه ادّعای مهدویّت نمودند و برای جلب عواطف و احساسات , تخسیر دلها و قلبها و بدست آوردن قدرت و عظمت به دورغ و دجّالگری , خود را مهدی نجات بخش معّرفی کردند.
این گروه بسیارند, از جمله آنان «مهدی عبّاسی » است, پدرش منصور دوانیقی ادّعا کرد که پسرش مهدی عبّاسی , همان مهدی موعود است, با اینکه این عنصر فریبکار پیش از این ادعّا , به محمد بن عبدّالله محض, بعنوان مهدی نجات بخش دست بیعت فشرده بود و او را مهدی نجات بخش می دانست.
راستی که رسواییهای فرصت طلبان و دنیا پرستان و فریب کاران را تماشا کن و بنگر که آنان چگونه با عقاید و اندیشه های و مفاهیم مقدّس , بر اساس هوای دل خویش و طبق شرایط و اوضاع , بازی می کردند!! و هر چند گاهی یکی از آنان طبق هواها , کششها و تمایلات خویش با دستاویز ساختن این اصل عقیدتی و دینی , ظهور می کرد وبه دروغ خود را مهدی نجات بخش عنوان می ساخت.
شگفتا! از بی حیایی این گروه وگزافه گویی اینان که چگونه آشکارا در برابر خدا و خلق به این دروغ رسوا و فصاحت بار, دست می یازدیدند با اینکه خود به خوبی می دانستند که ادّعایشان دروغی رسول بیش نیست,چرا که امام مهدی علیه السلام را که پیامیر صلّی الله علیه و آله وسلّم وامامان اهل بیت علیه السلام نوید آمدنش را دادند , دارای صفات ویژه و نشانه ها وعلائم خاصّ و ویژگیهای مشخّص ومعیّن و معلومی است که هیچ دجّال و دروغ پردازی نمی تواند آن روایات و آن ویژگیها را بر خود منطبق سازد و خود را بجای آن امام راستین جا بزند.
مشهورترین ویژگیهای آن حضرت این است که : او در نقش اصلاحگری بی نظیر است که زمین را سرشار از عدل و داد می کند آن هم پس از آنکه از ظلم و بیداد لبریز گردد.
اینک باید پرسید که: آیا این دروغ پردازان توانستند چیزی از ستم و بیداد جهانی را که جامعه ها و تمدّن و کران تا کران گیتی را فرا گرفته است , از میان بردارند؟»
و عجیبتر از این فریبکاران , آن ابلهانی بودند که ادّعای پوچ و دروغین اینان را باورنمی نمودند و به آنان و بافته های خرافیشان دل بستند با اینکه می دیدند که روایات رسیده از پیامبر وامامان نور علیه السلام در این مورد, براین فریبکاران هرگز تطبیق نمی کند.
این بلاهت و آفت پذیری برخی, هر دلیلی داشته باشد, یک دلیل آن فقدان اندیشه و عقیدۀ صحیح و فقر فرهنگی و دینی است که این آفت پذیران بدان گرفتار بوده و از آن رنج می برند وبه همین دلیل هم با هر صدایی هماوا می شوند وبا هر بادی به راه می افتند.
منبع:کتاب امام مهدی علیه السلام از ولادت تا ظهور نوشته آیت الله فقید سید محمد کاظم قزوینی ص572-571
چند دروغگو پیش از ظهور دجّال ظهور خواهند کرد؟
از فضل بن دکین روایت شده است که:
ثعلبة بن عباد عبدی از اهالی «بصره» به ما خبر داد که او روزی خطبه ای از سمرة بن جندب را شنید و در خطبه اش حدیثی از رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) ذکر کرد که فرموده است:
«وَاللهِ لَا تَقُومُ السَّاعَةُ حَتَّی یَخرُجَ ثَلَاثُونَ کَذَّابًا آخِرُهُمُ الأعوَرُ الدَّجَّالُ، مَمسُوحُ العَینِ الیُسرَی کَأنَّهَا عَینُ أبِی تِحیِی أو یَحیَی؛ لِشَیخٍ مِنَ الأنصَارِ، وَ إِنَّهُ مَتَی یَخرُجُ فَإِنَّهُ یَزعُمُ أنَّهُ اللهُ، فَمَن آمَنَ بِهِ وَ صَدَّقَهُ وَ اتَّبَعَهُ فَلَیسَ یَنفَعُهُ صَالحٌ مِن عَمَلٍ لَهُ سَلَفَ، وَ مَن کَفَرَ بِهِ وَ کَذَّبَهُ فَلیسَ یُعَاقَبُ بِشَیءٍ مِن عَمَلِهِ سَلَفَ، وَ إِنَّهُ سَیَظهَرُ عَلی الارضِ کُلِّهَا إِلَّا الحَرَمَ و بیت المقدسِ، وَ إِنَّهُ یَحصُرُ المومنینَ فی بیتِ المقدسِ»، قالَ:
فَیَهزِمُهُ اللهُ وَ جُنُودَهُ حَتَّی إِنَّ جِذمَ الحَائِطِ وَ أصلَ الشَّجَرَةِ یُنَادِی: یَا مُؤمِنُ، هَذَا کَافِرٌ یَستَتِرُ بِی، تَعَالَ اقتُلهُ، قالَ:
«وَ لَن یَکُونَ ذَاکَ کَذَاکَ حَتَّی تَرَونَ أمُورًا یَنفَاجُّ شَأنُهَا فِی أنفُسِکُم، تَسَاءَلُونَ بَینَکُم: هَل کَانَ نبیُّکُم ذَکَرَ لَکُم مِنهَا ذِکرًا، وَ حَتَّی تَزُولَ جِبَالٌ، عَن مَرَاتِبِهَا، ثُمَّ عَلَی إِثرِ ذَلِکَ القَبضُ وَ أشَارَ بِیَدِهِ، قال: ثُمَّ شَهِدَت لَهُ خُطبَةٌ أخرَی، قَالَ: فَذَکَرَ هذا الحدیثَ مَا قَدَّمَ کَلِمَةً وَ لَا أخَّرَهَا؛ (1)
به خدا قسم قیامت بر پا نمی شود تا اینکه سی دروغگو خروج کنند که آخرینشان دجّال یک چشم است که چشم چپش از بین رفته است؛ همانند چشم ابوتحی یا حیی، پیرمردی از انصار. هنگامی که خروج می کند، می پندارد او خدا است. پس هر که به او ایمان آورد، تصدیقش کند و از او پیروی کند، اعمال نیک گذشته اش به او سودی نمی رساند و هر که به او کفر ورزد و تکذیبش کند، پس عقابی برای او نسبت به عمل گذشته اش نیست و همانا او بر تمام زمین به جز حرم (مکّه) و بیت المقدّس تسلّط می یابد و همانا او مؤمنان را در بیت المقدس محاصره می کند.»
پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند:
«پس خدا او و سپاهش را شکست می دهد تا جایی که پی و اساس دیوار و ریشه ی درخت ندا سر می دهند: ای مؤمن! این کافر است که در اینجا پنهان شده، بیا او را بکش.»
و پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) با دستشان اشاره کردند. [سپس] فرمودند: «و این امر نمی شود تا اینکه اموری را می بینی که شگفتی در ذات شما ایجاد کند. در میان خود سؤال می کنید: آیا پیامبر شما از این یادی کرده است؟ تا اینکه کوه ها از جایگاهشان حرکت می کنند. سپس در اثر آن قبض پی می آید» و آنگاه رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) با دستش اشاره کرد.
راوی می گوید: سپس خطبه ای دیگر از او شنیدم که این حدیث را ذکر کرد و یک کلمه پس و پیش نکرد.
همچنین عمران بن حصین به نقل از مسلم روایت کرده است:
شنیدم از رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) که فرمودند:
«مَا بَینَ خَلقِ آدَمَ إِلَی قِیَامِ السّاعَةِ أمرَ أکبَرُ مِن الدّجَالِ؛ (2)
میان خلقت آدم تا زمان بر پایی قیامت امری عظیم تر از دجّال نیست».
همچنین جریر بن عبدالحمید از لیث بن ابی سلیم از بشر از انس بن مالک نقل می کند:
رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند:
«یَکُونُ قَبلَ خُرُوجِ الدّجّالِ نَیِّفٌ عَلَی سَبعِینَ دَجّالاً؛ (3)
قبل از خروج دجّال، هفتاد و اندی دجّال هستند.»
پی‌نوشت‌ها:
1. مسند احمد، ج 5، ص 16؛ سنایی، احمد، السنن الکبری ، بیهقی، ج 3، ص 339؛ صحیح ابن خزیمه، ج 2، ص 327؛ المعجم الکبیر، ج 7، ص 190.
2. ریاض الصالحین، ص 704؛ الفتن مسلم، ش 2946.
3. نووه، محیّ الدّین، الفتن، ص 317.
منبع مقاله :
کامل، حیدر؛ (1391)، دجال آخرالزمان، تهران: موسسه فرهنگی موعود عصر (عج)، چاپ اول
منبع:سایت تبیان
اینان عناصری بودند که بر اساس نقشۀ استعمار و به استعمار و به اشارۀ استعمارگران , ادعای مهدویّت نمودند.
استعمار پلید برای درهم کوبیدن اسلام و فروپاشی جامعۀ بزرگ اسلامی و افشاندن بذر اختلاف و کینه توزی و جدایی , نقشه های خائنانه بسیاری کشید تا به هدف خویش که:«اختلاف بیانداز و حکومت کن» بود, برسد و جهان اسلام را ببلعد از جمله نقشه های جهنمی آن در این میدان , ساختن مرامها و مسلکهای رنگارنگ در میان مسلمانان و بازی با مفاهیم و ارزشهای مقدّس و اعتقادات دینی آنان بود تا بدینوسیله بذر بی ایمانی و سستی عقیده و تزلزل دلها و قلبها را در جامعه اسلامی , پدید آورد و از چیزهایی که از آن در این راه برخی عناصر را به دلخواه خویش تربیت کردو پس از ساختن و آراستن ایشان به آنان دستور داد تا ادّعای مهدویّت کنند و آنان را با همۀ امکانات نیز در این راه یاری کرد که برای نمونه , تنها به یکی از این قماش مدّعیات دورغین , نظری می افکنیم.
بنیانگذار بهائیّت ,علی محمد باب
در سال18345 میلادی ,جاسوسی ازروس به ایران آمد و به منظور مبارزه با اسلام و مسلمانان , نقشۀ پلید و شیطانی استعمارگران را نیز به همراه داشت و متأسفانه این عنصر خیانتکار توانست در سیاست آن روز ایران ,نقش کینه توزانه و ویرانگری را,بازی کند.
پس ازمدتی به عراق آمد و با اینکه نامش «کینه دالگورکی» بود,خود را «شیخ عیسی لنکرانی» معرّفی کرد و به لباس روحانیّت در آمد و در درس « سید کاظم رشتی» که از علمای کربلا بود شرکت کرد و در همانجا با مردی که نامش « علی محمّد» و شاگرد سیّد رشتی بود و به مصرف حشیش عادت داشت- ملاقات کرد و با شگردهای خاصّی توانست با او طرح دوستی و رفاقت بریزد و اعتماد متقابل پدید آورد.
در یکی از شبها که «علی محمد» طبق برنامه و عا دت خویش مشغول حشیش کشیدن بود, جاسوس روسی با استفاده ازفرصت او را مخاطب ساخت و باهمه خضوع و احترام و تواضع به او گفت:
« یا صاحب الزّمان ! ترّحم علیّ! انت صاحب الزّمان قطعاً»
یعنی: ای صاحب الزمان! به من صحبت کن... تو بی هیچ تردیدی صاحب الزّمانی.
«علی محّمد» با اینکه در اوج کیف و نشئۀ تخدیر حشیش بود و بخاطر آن تا حدودی مشاعر خویش را از دست داده بود باز هم مخاطب را ردّ کرد و کوشید تا این نسبت دروغین را نپذیرد و ازخود دفاع ک ند, اما جاسوس روسی سخت اصرار کرد که : «نه! همین است که من می گویم.» و شیوۀ تکرار و تلقین را بکار گرفت و مرتّب به او اصرار کرد که او حضرت مهدی علیه السلام است.
هر گاه « علی محمّد» به مصرف حشیش می پرداخت جاسوس روسی نیز فرصت را برا تلقین و تکرار آن دروغ رسوا , غنیمت می شمرد و سوالهای ساده ای از او می کرد و او نیز جوابهای سست و آبکی سرهم می کرد و جاسوس بازیگر, شروع به تحسین و تشویق او می کرد و خود را در برابر پاسخ خای آبکی و سست او شگفت زده و مسحور نشان می داد.
روزی جاسوس نابکار , یک بطری عرق از بغداد برای «علی محمد » خرید و با شگردی خاصّ به او تقدیم کرد و هنگامی که آن را به او خورانید و مست شد, تلقین و اصرار خویش را به او رسانید که« علی محمّد» همان امام مهدی است و از او تقاضا کرد که گفتار صادقانه و خالصانۀ جاسوس روس را بپذیرد او نیز تصدیق کرد و پذیرفت که چنین است , امّا از ترس ,جرأت اظهار آن را نداشت وبدان تصریح نمی کرد.
در گام دوّم ,جاسوس ا و را به اظهار آن دروغ رسوا تشجیع کرد و وعدۀ ثروت هنگفتی به او داد...
سرانجام « علی محمّد» از کربلا به «بصره» و از آنجا به « بوشهر» آمد و در آنجا بود که ادّعا کرد که :نایب خاصّ امام مهدی علیه السلام است , اما جاسوس روس به این اندازه رضایت نداد و به او اصرار ورزید که :«تو , خود امام عصر هستی, نه نایب خاصّ او.»
جاسوس پس از ورود « علی محمّد » به ایران, در کربلا بصورت گسترده ای پخش کرد که :«علی محمّد,صاحب الزّمان است و در بوشهر ظهور کرده است.»
او مردم را بر اثر پخش این دروغ رسول, دو دسته ساخت , بیشتر مردم بوشهر کسانی که «علی محمّد » را عنصری حشیشی و شرابخوار می شناختند به این شایعات که بوسیلۀ جاسوسان استعمار مرتّب دامن زده می شد می خندیدند امّا برخی ساده لوحان و ابلهان ناآگاه نیز می گفتند:«نکند درست است...» و تصدیق می کردند.
جاسوس روسی , پس از افشاندن بذر اختلاف و جنایت و انجام این شگردهای شیطانی ,بعنوان سفیر روس به تهران رفت و با قدرت و امکانات و میدان عمل آماده ای با بهره وری از فرصت , جدّیتر از گذشته به ادامۀ عملیّات ابلیسی خویش همّت گماشت.
در تهران از دوستان خویش, چاسوسان جدیدی تربیت کرد و با امکانات گستردۀ خویش, وجدان و عقیدۀ آنان را خرید و آنان خود را در اختیار او در گروه اشاره و دستور او قرار دادند که از جملۀ آنان «حسین علی» ,معروف به «بهاء» و «میرزا یحیی» معروف به «صبح ازل» بودند که این دو برادر , نقش ویرانگری بر ضدّ اسلام و جامعۀ اسلامی و در اجرای نقشۀ این جاسوس پلید استعمار, داشتند.
« علی محمد» دو ماه در بوشهر ماند و از آنجا راهی شیراز گردید و از روستایی که عبور کرد,خود را نایب خاصّ امام عصر علیه السلام جا زد امّا هنگامی که به شیراز رسید, ادعّا کرد که :صاحب الزّمان است وبرخی فرومایه هایی که به مبدأ و معادی پایبندی نیستند به دورش حلقه زدند.
هنگامی که علمای شیراز از ورود آن شیطان رانده شده آگاه شدند برخی ازافراد آگاه و مورد اعتماد خویش را برای تحقیق ازواقعیت جریان , به محفل «علی محمّد» فرستادند و آنان توانستند با اظهار مهر ودوستی و تعظیم به او, اعتمادش را جلب کنند و پس از آن مراحل بود که « علی محمّد» عقاید سخیف و خرافات و بافته های رسوای خویش را برای آنان آشکار ساخت و به صراحت خود را امام مهدی علیه السلام جا زد و آنان نیز بافته های آن عنصر منحرف و گمراه را به علمای شیراز انتقال دادند.
اینجا بود که علمای شیراز بر ضدّ او بپاخاستند و بستگان و خاندانش نیز بر او شوریدند و او را از منزل بیرون راندند و او را دستگیر وبه محکمه سپردند.
پس از محاکمه ای سریع , او را به زندان و شلاق محکوم ساختند و پس از مدتی آزاد گردید و از شیراز به اصفهان رفت.
جاسوس روس با ورود «علی محمّد» به اصفهان نامه ای به استاندار آنجا نوشت و از او خواست که آن عنصر پلید را احترام نماید و امنیّت او را تضمین کند, اما در همان روز استاندار از دنیا رفت و امام ساختگی و دروغین , دستگیر و تحت نظر به تهران فرستاده شد.
منبع:کتاب امام مهدی علیه السلام از ولادت تا ظهور نوشته آیت الله فقید سید محمد کاظم قزوینی ص572-576
استعمار پلید برای درهم کوبیدن اسلام و فروپاشی جامعۀ بزرگ اسلامی و افشاندن بذر اختلاف و کینه توزی و جدایی , نقشه های خائنانه بسیاری کشید تا به هدف خویش که:«اختلاف بیانداز و حکومت کن» بود, برسد و جهان اسلام را ببلعد از جمله نقشه های جهنمی آن در این میدان , ساختن مرامها و مسلکهای رنگارنگ در میان مسلمانان و بازی با مفاهیم و ارزشهای مقدّس و اعتقادات دینی آنان بود تا بدینوسیله بذر بی ایمانی و سستی عقیده و تزلزل دلها و قلبها را در جامعه اسلامی , پدید آورد و از چیزهایی که از آن در این راه برخی عناصر را به دلخواه خویش تربیت کردو پس از ساختن و آراستن ایشان به آنان دستور داد تا ادّعای مهدویّت کنند و آنان را با همۀ امکانات نیز در این راه یاری کرد که برای نمونه , تنها به یکی از این قماش مدّعیات دورغین , نظری می افکنیم.
بنیانگذار بهائیّت ,علی محمد باب
در سال18345 میلادی ,جاسوسی ازروس به ایران آمد و به منظور مبارزه با اسلام و مسلمانان , نقشۀ پلید و شیطانی استعمارگران را نیز به همراه داشت و متأسفانه این عنصر خیانتکار توانست در سیاست آن روز ایران ,نقش کینه توزانه و ویرانگری را,بازی کند.
پس ازمدتی به عراق آمد و با اینکه نامش «کینه دالگورکی» بود,خود را «شیخ عیسی لنکرانی» معرّفی کرد و به لباس روحانیّت در آمد و در درس « سید کاظم رشتی» که از علمای کربلا بود شرکت کرد و در همانجا با مردی که نامش « علی محمّد» و شاگرد سیّد رشتی بود و به مصرف حشیش عادت داشت- ملاقات کرد و با شگردهای خاصّی توانست با او طرح دوستی و رفاقت بریزد و اعتماد متقابل پدید آورد.
در یکی از شبها که «علی محمد» طبق برنامه و عا دت خویش مشغول حشیش کشیدن بود, جاسوس روسی با استفاده ازفرصت او را مخاطب ساخت و باهمه خضوع و احترام و تواضع به او گفت:
« یا صاحب الزّمان ! ترّحم علیّ! انت صاحب الزّمان قطعاً»
یعنی: ای صاحب الزمان! به من صحبت کن... تو بی هیچ تردیدی صاحب الزّمانی.
«علی محّمد» با اینکه در اوج کیف و نشئۀ تخدیر حشیش بود و بخاطر آن تا حدودی مشاعر خویش را از دست داده بود باز هم مخاطب را ردّ کرد و کوشید تا این نسبت دروغین را نپذیرد و ازخود دفاع ک ند, اما جاسوس روسی سخت اصرار کرد که : «نه! همین است که من می گویم.» و شیوۀ تکرار و تلقین را بکار گرفت و مرتّب به او اصرار کرد که او حضرت مهدی علیه السلام است.
هر گاه « علی محمّد» به مصرف حشیش می پرداخت جاسوس روسی نیز فرصت را برا تلقین و تکرار آن دروغ رسوا , غنیمت می شمرد و سوالهای ساده ای از او می کرد و او نیز جوابهای سست و آبکی سرهم می کرد و جاسوس بازیگر, شروع به تحسین و تشویق او می کرد و خود را در برابر پاسخ خای آبکی و سست او شگفت زده و مسحور نشان می داد.
روزی جاسوس نابکار , یک بطری عرق از بغداد برای «علی محمد » خرید و با شگردی خاصّ به او تقدیم کرد و هنگامی که آن را به او خورانید و مست شد, تلقین و اصرار خویش را به او رسانید که« علی محمّد» همان امام مهدی است و از او تقاضا کرد که گفتار صادقانه و خالصانۀ جاسوس روس را بپذیرد او نیز تصدیق کرد و پذیرفت که چنین است , امّا از ترس ,جرأت اظهار آن را نداشت وبدان تصریح نمی کرد.
در گام دوّم ,جاسوس ا و را به اظهار آن دروغ رسوا تشجیع کرد و وعدۀ ثروت هنگفتی به او داد...
سرانجام « علی محمّد» از کربلا به «بصره» و از آنجا به « بوشهر» آمد و در آنجا بود که ادّعا کرد که :نایب خاصّ امام مهدی علیه السلام است , اما جاسوس روس به این اندازه رضایت نداد و به او اصرار ورزید که :«تو , خود امام عصر هستی, نه نایب خاصّ او.»
جاسوس پس از ورود « علی محمّد » به ایران, در کربلا بصورت گسترده ای پخش کرد که :«علی محمّد,صاحب الزّمان است و در بوشهر ظهور کرده است.»
او مردم را بر اثر پخش این دروغ رسول, دو دسته ساخت , بیشتر مردم بوشهر کسانی که «علی محمّد » را عنصری حشیشی و شرابخوار می شناختند به این شایعات که بوسیلۀ جاسوسان استعمار مرتّب دامن زده می شد می خندیدند امّا برخی ساده لوحان و ابلهان ناآگاه نیز می گفتند:«نکند درست است...» و تصدیق می کردند.
جاسوس روسی , پس از افشاندن بذر اختلاف و جنایت و انجام این شگردهای شیطانی ,بعنوان سفیر روس به تهران رفت و با قدرت و امکانات و میدان عمل آماده ای با بهره وری از فرصت , جدّیتر از گذشته به ادامۀ عملیّات ابلیسی خویش همّت گماشت.
در تهران از دوستان خویش, چاسوسان جدیدی تربیت کرد و با امکانات گستردۀ خویش, وجدان و عقیدۀ آنان را خرید و آنان خود را در اختیار او در گروه اشاره و دستور او قرار دادند که از جملۀ آنان «حسین علی» ,معروف به «بهاء» و «میرزا یحیی» معروف به «صبح ازل» بودند که این دو برادر , نقش ویرانگری بر ضدّ اسلام و جامعۀ اسلامی و در اجرای نقشۀ این جاسوس پلید استعمار, داشتند.
« علی محمد» دو ماه در بوشهر ماند و از آنجا راهی شیراز گردید و از روستایی که عبور کرد,خود را نایب خاصّ امام عصر علیه السلام جا زد امّا هنگامی که به شیراز رسید, ادعّا کرد که :صاحب الزّمان است وبرخی فرومایه هایی که به مبدأ و معادی پایبندی نیستند به دورش حلقه زدند.
هنگامی که علمای شیراز از ورود آن شیطان رانده شده آگاه شدند برخی ازافراد آگاه و مورد اعتماد خویش را برای تحقیق ازواقعیت جریان , به محفل «علی محمّد» فرستادند و آنان توانستند با اظهار مهر ودوستی و تعظیم به او, اعتمادش را جلب کنند و پس از آن مراحل بود که « علی محمّد» عقاید سخیف و خرافات و بافته های رسوای خویش را برای آنان آشکار ساخت و به صراحت خود را امام مهدی علیه السلام جا زد و آنان نیز بافته های آن عنصر منحرف و گمراه را به علمای شیراز انتقال دادند.
اینجا بود که علمای شیراز بر ضدّ او بپاخاستند و بستگان و خاندانش نیز بر او شوریدند و او را از منزل بیرون راندند و او را دستگیر وبه محکمه سپردند.
پس از محاکمه ای سریع , او را به زندان و شلاق محکوم ساختند و پس از مدتی آزاد گردید و از شیراز به اصفهان رفت.
جاسوس روس با ورود «علی محمّد» به اصفهان نامه ای به استاندار آنجا نوشت و از او خواست که آن عنصر پلید را احترام نماید و امنیّت او را تضمین کند, اما در همان روز استاندار از دنیا رفت و امام ساختگی و دروغین , دستگیر و تحت نظر به تهران فرستاده شد.
منبع:کتاب امام مهدی علیه السلام از ولادت تا ظهور نوشته آیت الله فقید سید محمد کاظم قزوینی ص572-576
از افسانه تا حقیقت
حتماً شما هم تا به حال اسم «دجّال» را شنیده اید؟ موجود عجیبی که چشم چپش وسط پیشانی اش است و طبق روایات در آخر الزمان خواهد آمد. چیزهای زیادی درباره دجال گفته اند که البته بعضی هایشان درست است و بعضی بیشتر افسانه به نظر می رسد.
دجال از ریشه «دجل» به معنای دروغگوی حیله گر است . بعضی گفته اند مقصود از دجال , نام شخص معینی نیست؛بلکه هر کسی که قبل از خروج حضرت مهدی علیه السلام با ادعا های پوچ و بی اساس و انواع اسباب حیله گری , مردم را فریب دهد, دجال است.
پیامبر صلی الله علیه و آله و سلّم فرموده است:« قیامت برپا نمی شود , تا وقتی که مهدی از فرزندانم قیام کند.مهدی قیام نمی کند تا وقتی که شصت دروغگو خروج کنند و هر کدام بگویند:من پیامبرم!»- شیخ مفید , الارشاد, ج2,ص371
در واقع در آستانۀ انقلاب امام مهدی علیه عج الله فرجه الشریف , افراد حیله گر همه تلاش خود را به کار می گیرند تا با حیله گری مردم را نسبت به انقلاب و رهبری آن حضرت , به شک و تردید بیندازند و یا آنها را از نتیجه این انقلاب جهانی که صلح و عدالت با خود خواهد آورد , دلسرد و نا امید کنند.
دجّال جهانی
یکی دیگر از برداشت هایی که از کلمه دجال کرده اند این است که این کلمه کنایه ای از کفرو استکبار جهانی است. استکبار با ظاهری فریبنده و با قدرت مادی , صنعتی و فنی عظیمی که دارد , سعی می کند مردم را فریب داده و آنها را شیفته قدرت و ظاهر فریبنده خود کند.
دجّال های یهودی
آخرین و جالبترین نکته درباره دجّال این است که در روایات ارتباط نزدیکی بین دجال و یهودیان وجود دارد. در این روایات آمده است که بیشتر پیروان دجال از یهودیانند.-کمال الدین و تمام النعمة , ج2,ص528,ح2
